Neler yaşamışım ben... Az önce üniversite hayatım boyunca yaşadığım şeyleri yazdığım defterleri okudum. Ben gerçekten mutlu olmuşum zamanında... Ama hep bi acı, hep bi hüzün eşlik etmiş mutluluklarıma, gölge düşüren bişeyler hep varmış. Aslında ben yanlış şeyler yaşamamışım, yanlış zamanda yanlış yerde olmuşum hep ama buna rağmen yaşamak istediklerimi yaşama cesaretini göstermişim tabuları yıkarak, sıradan insanların tersine. Kendime; "Bunu asla unutma!" dediğim şeyleri unutmaya çalışarak yaşıyorum şimdiki hayatımı. Yaşadığım şeylerden iğrenerek ve hep başkalarını suçlayarak. Oysa o zamanlar hiç de böyle düşünmüyormuşum, çok sevmişim, çok sevilmişim, çok mutlu olmuşum, çok acı çekmişim. Ama yaşamışım hem de yaşadığımı hissederek yaşamışım herşeyi. Şimdiyse beni normalleştirmeye çalışan onlarca ilaç alarak sıradan insanlar gibi bi hayat yaşıyorum. Ne çok mutlu olabiliyorum ne çok mutsuz. Oysa ben uçlarda yaşamayı severdim herşeyi ve o kadar alışmıştım ki öyle yaşamaya. Şimdi yeniden öyle derin hissetmek istemem çok normal değil mi?
Uyuşuyorum...
Günden güne normalleşiyorum, sıradanlaşıyorum...
Risk almadan yaşıyorum, sıradan hayaller ve hedeflerin olduğu, herkes gibi bir yaşam.
Böyle olsun istememiştim, iyileşmek bu olmasa gerek, kime göre neye göre iyileşmek bahsettikleri? Bu iyi değil benim için.
Kaybettim, hayata dair heyecanımı, motivasyonumu, isteğimi kaybettim. Ölmek istedim. Böylesi bi yaşamdansa ölmeyi tercih ettim ben. Bu mu iyileşmek dedikleri? Beni bu noktaya getirdi bana dayatılan yaşam!
Ve son olarak söyleyecek birşey bulamıyorum, sadece böyle olmasını ben istedim bunu biliyorum ve bu duyguların da geçeceğini...
