...

Bir depresyonun erken uyarı semptomlarını yaşadığım şu dönemde, hayat benim için oldukça zor ilerliyor. Aklımda yarım kalmış milyonlarca iş, içimde yaşayamadıklarım, hayallerim fazlaca birikti. Hiçbir şeye zamanım yok ama hiçbir şey yaptığım da yok. Hayat gözlerimin önünde, beni de içine katıp, akıp gidiyor. Zaman, asla izin vermiyor tüm hayallerin gerçek olmasına. Ve ben başka şeyler planlarken, başıma gelenlerden ibaret oluyor hayat.*
Kenarlardaki çalılara tutunmaya çalışıyorum bazen ama tutunabileceğim bir çalı da yok gibi geliyor. Zaten kelimesini de çok fazla kullanmaya başladım ki bu herşeyin üstüste gelmesinin bir sonucu biliyorum.
Çırpındıkça gömülmek istemiyorum.
.
.
.