BU YAZ

Bu yaz anneannem ve dedemin köydeki evlerinde kalmak üzere bir haftalığına Çankırı’ya köyüme gittim. Ben onların onlar da benim bir dediğimi iki etmediğinden (anlatım bozukluğu takıntınız varsa kusura bakmayın) sorunsuz ve çok güzel bir hafta geçirdik. Her akşam bahçeden marul, tere ve bilumum yeşillikleri toplayıp salatayı yapan ben, bir keresinde bahçemizdeki vişne ağaçlarından dedemin öğrencilerinin de yardımıyla topladığımız tüm vişneleri yıkayıp, ayıklayıp anneannemle birlikte reçel bile yaptım. İnsanın bahçesinde bir şeyler yetiştirmesi harika! Her neyse.

Günümün çoğunu anneanneme çeşitli işlerde yardım ederek geçiriyor, geri kalan kısmında da kitap okuyordum, dedemin benim için, derenin kenarındaki iki kavak ağacının arasına yapmış olduğu hamakta sallanarak tabii. Övünmek gibi olmasın ama, bir gün dedemle derenin kenarında otururken, ‘bizim bir hamak vardı ya ne oldu o?’ gibisinden laf atayım dedim, 10 dk sonra hamağımda sallanıyor buldum kendimi, öyle de sevecen bir dedem vardır hani :) Anneanneme ‘Senin lokma tatlısının da yeri bir başka’ dediğimi ve sonrasında olanları hiç anlatmıyorum bile. 

Bu da bizim köyün tepeden panoramik bir fotoğrafı. Fotoğrafın üzerine işaretleme yapmak istemediğimden bizim evi gösteremiyorum ama köyün en son ve dereye en yakın evi bize ait, dere ağaçların arasından aktığından göremiyorsunuz.

Evet okumak diyordum, bir yandan da yazıyordum, her zaman yaptığım gibi. Bir şeyler okuduğum zamanlarda daha bir yazasım oluyor nedense, neyse. O sıralar okuduğum kitap ‘Sefiller’ di. Bir akşam dedemle oturmuş din üzerine koyu bir sohbet içine girmiştik. Dedem her zamanki bize bir şeyler öğretebilme, arkasında izler bırakabilme kaygısıyla, sohbetin içinde bazı dersler de vermiyor değildi. O sırada anneannem banyodan seslendi, ‘hoca efendiiii’… Dedem de bir yandan onun sırtını liflemek üzere gömleğinin kollarını katlarken bir yandan ‘bensiz de hiçbir şey yapamaz’ diye gülümseyerek mırıldanıyordu. Sonra banyoya giderken kapının eşiğinde durdu, döndü ve; ‘Sefilleri okuyorsun, tabii ki bunları da oku, geleceğin için önemli, ama bu dünya bir yolculuk, buradan İstanbul’a giderken otobüste ne kadar rahat edebilirsen o kadar rahat edebilirsin bu dünyada, o yüzden diğer taraf için de bir şeyler yapmak gerek’ dedi ve gitti. O anda bütün dünya durdu sanki, ben sadece düşündüm. Dedem hayatı boyunca ibadet etmiş, sadece bununla da kalmamış etrafındaki herkes tarafından sevilen ve sayılan bir insan olmayı başarmıştı. Bense üniversite hayatım boyunca ahiret inancını tamamen unutarak yaşamış, neredeyse dua etmekten başka hiçbir şey yapmamıştım, hatta son zamanlarda ibadet etmeden dua etmenin utanılacak bir şey olduğunu düşündüğümden dua da etmiyor, giderek dinden uzaklaşıyordum ve şimdi bu gerçek, hem de çok sarsıcı bir şekilde suratıma çarpıyordu. O sıralarda okuduğum ‘Sefiller’ yüzünden de aklım epey karışık olduğundan belki, dedemin kapının eşiğinde durup söylediği o laf, çok etkilemişti beni. O gece uyuyamadım ve düşündüm. Okuduğum bir kitapta (uçurtma avcısı) ‘yeniden iyi bir insan olmak mümkün’ diyordu. Ben de öyle dedim kendime ve o yazı ibadet ederek geçirdim.

Sonra ne oldu biliyor musunuz? Biriyle tanıştım ve bana kuantumdan falan bahsetti, bir şekilde aklıma bu fikrin tohumlarını ekti. Kuantumla ilgili bir sürü kitap aldım, hiçbirini okumaya gerek duymadım sonra. İnternette yaptığım kısa bir araştırmanın üzerine bu konuda çok fazla düşündükçe, günlük yaşamdan çok basit olayları bile kuantumla açıklamanın mümkün olduğunu keşfettim. Daha önceki deneyimlerimi düşündüm, hepsini bununla açıklayabiliyordum, hatta yeni şeyler denedim ve başarılı da oldum. İnsan sadece istediği şeyi başaracağına yürekten inanırsa ona ulaşamaması için hiçbir engel kalmıyordu önünde. Başarısızlıkların hepsinin sebebi yeteri kadar inanmayışımızdı başaracağımıza. İşte tam da buna inandığım bir dönemde birçok cesur karar aldım, arkadaşlarım şaşırıp kaldı, nasıl böyle büyük kararlar alabildiğimi merak etti. Buyrun, işte sebebi.

Bu da çok kısa bir süre içinde bir uç noktadan diğer bir uç noktaya nasıl ulaştığımın hikayesidir.

Çok sonra gelen düzeltme:
http://vanellusia.blogspot.com/2012/09/kutuplar-aras-epey-yol-katettim.html