Kaç gece sinir krizi geçirdim hatırlamıyorum. Çoğunluğu rüyalarımdaydı. Birkaçı ise gece sessiz sessiz çırpınarak ağlayışım. Buz tutmuş ellerim, kaynıyor zihnim. Tüm dünyaya lanet olsun. Derin nefesler, diz sallamalar, ileri geri sallanmalar, hiç biri fayda etmiyor. Ellerim buz tutmuş. Burnum da. Ama beynimden dumanlar çıkıyor.
Kaçıncı kez zoru seçiyorum, bilmiyorum. Bu kaçıncı gece aklımı alıp gittiğim, bilmiyorum. Tek bildiğim öfke kustuğum, lanet okuduğum, düşündüğüm, yazdığım.
Sizleri de aramızda görmekten hoşnuttuk demeyecek dünya bana ben ayrılırken. Tek renk kırmızı, oyunun dışındayım. Bu kadar basit işte, ne sanmıştın ki. Bireyler ve bencillikler dünyası. Sen varsın bir tek, ben varım.  Biz yokuz, hiç olmadık ki zaten.
Yine aynı şeyleri düşüncem, yine aynı şeyleri hissedicem, yine aynı bataklıkta batıp, aynı denizde yıkanıcam. Aynı yolları yürücem, aynı yaprakların düşüşünü seyredicem.
Bana da lanet olsun, sana da. Bu yazıya da.