Bazı geceler olur hani, yalnızlıktan, derin bir hüzün, umutsuzluk ve kabullenişten başka hiçbir şey yoktur etrafta. O yoktur, bilirsin, inanmak istemezsin. Sıranın sende olduğunu bilirsin, unutmak istersin. Sessizlik vardır sadece, acı. Hatırlanmak istersin hep, hiç unutulmamak, bir gün yok olacağını hiç varolmamışcasına, unutmak.
Sıra bende... Ben bilmezken hayatına dokunduğumun acısını, o çok önemli hayatıma devam ederken çırpınarak, yasemin kokusuna kahrolan. Ben yalanların içine gömülmüşken, etrafta hiç koku yoktu. Battım, çıktım, battım...
Neden böyle hüzün dolu içim bu gece? Nereden geliyor yazdıklarım parmaklarımın ucuna? Çok zorlanıyorum yazmakta... Ama yazmak istiyorum, yazmak, elimden başka bir şey gelmedikçe yazmak, defterler dolusu. Defterler alıyorum, kitaplar. Başka hayatlar satın alıyorum, başka hayatları harcayarak.
Yazdıklarımı siliyorum, yeni baştan yazıyorum.
Burada her cümle anlamını yitirmeli bir gün.
O gün geldiğinde nerede olurum acaba?
İşte şimdi farklı bir boyut kazanmalı bu yazı. Kızmalıyım yine, kendime ve herkese, her şeye. Ama buna hiç hakkım yok biliyorum, bilincindeyim bu gece evrendeki varlığımın değersizliğinin. Gitmeyim bu gece, hiçbir yere. Yok olmalıyım yine, kaybolmalıyım. Dünya ayaklarımın altından kayıp giderken, ayaklarım yere basmamalı yine, uçmalıyım. Canım yanıyor, içim eziliyor, çaresizim. Yorgunum, sıkılmış biraz. Biraz değil, çok. Güçlü olmalıyım, kararlı, en önemlisi, azimli. Ders çalışmalıyım bu gece mesela. Sabaha kadar belki. Belki değil, mutlaka. Bu yazıyı hiç yazmamış olduğum bir sabaha uyanmalıyım yine, daha önce yapabilmiştim, yine yapmalıyım. En az benim değersizliğim kadar değerli herkes.
Neden hep 'ben' önemli olan! Ölümün acımasız sessizliği üzerimizdeyken, nasıl oluyor da bizim zerre kadar değeri olmayan hakikatlerimiz bu denli önemli olabiliyor? Hiçbir şey önemli değil evladını kaybetmiş bir annenin sessiz çığlığından*. Ve onun yaşamayı unutmuş kızının suskunluğundan. Değersiz varlıklarımıza lanet olsun.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder