Beni anormalliğe sürükleyen herşeyden uzak durmaya karar verdim. Kendimi normal ve sıradan hissettirenin yanındayım artık. Aslında hiç de sıradan değil zira ben o kadar şanslı hissediyorum ki! Bu hiç de sıradan bir şey değil.
Yazdıklarıma şöyle bir baktım da, yine çok fazla kafa karışıklığı yaşamışım, fırtınalı bir havada savrulmuşum, üşümüşüm, ıslanmışım. Beni her zaman bir battaniye gibi saracak olan, durgun limanıma döndüğümde hissettiğim huzur, dinlenme, iyileşme...Bir ömür sürsün istedim.
Böyle saf duyguları yakalayabilmek çok güç.
Sanki bir gemiye binmiştim kırık dökük, bir fırtınaya tutulmuştum, gemiyi paramparça etti ve ben kıyıya vurdum en sonunda. Bir adam yaklaşıyordu uzaktan, önce bir gölgeydi sonra gerçek oldu, elimden tuttu, önce kuruttu, ısıttı. Bir tas çorba verdi, ama öyle bildiğiniz çorbalardan değil, dumanı üstünde tüten, öyle güzel bir çorba ki, iyileştirdi. Zaten elimi tuttuğu anda kaybolmuştu tüm kötülükler, unutulmuştu, sihirli bir dokunuş değilse neydi bu?
İyileşip, dinlenip döndüm gri şehrime. Artık ufka baktığımda hep o adayı görüyorum, siyah beyaz şehrimden bakıyor da olsam ufka, orada mavi yeşil, güneşli, sıcak bir ada var hep. Biliyorum, mutluyum, teşekkürler...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder